De veldkrekel, Gryllus campestris, is een prachtig groot insect: glimmend zwart met gele en rode accenten. Het is voor de meesten een ongeziene sfeermaker. Wie in mei op een heideveld zijn hond uitlaat zal zich niet realiseren dat het verdragende kri-kri-kri-kri afkomstig is van dit dier. Mannelijke veldkrekels leven in een holletje en als ze in de stemming zijn gaan ze op een platform voor hun holletje zitten, steken hun vleugels omhoog en wrijven ze over elkaar: kri-kri-kri-kri …

Hoewel ze meer dan 2 cm groot kunnen zijn, is het een uitdaging om een veldkrekel te zien te krijgen. Ze horen je van verre aankomen. Je hoort dan eerst de klik van het dichtklappen van de vleugels en dan schieten ze snel in hun holletje. Maar geduld wordt beloond, als je een kwartiertje wacht dan komen ze weer naar buiten en zie je ze de vleugels over elkaar wrijven. Wie geen geduld heeft kan ook een trucje toepassen. Als je een krekel zijn hol ziet binnenschieten kun je ze er met een grassprietje uit plagen. Dan kun je ze even goed bekijken. Laat hem daarna natuurlijk weer rustig terug in het holletje.

Veel mensen schelden de grote groene sabelsprinkhaan, Tettigonia viridissima, uit voor krekel. Als je in de zomer een lang aanhoudend geluid in de stad hoort, dan is het ongetwijfeld een grote groene sabelsprinkhaan. Als je twijfelt, probeer het geluid dan na te fluiten. Bij het melodieuze geluid van een krekel lukt dat, bij de grote groene sabelsprinkhaan niet.

Vroeger was de veldkrekel overal op de zandgronden algemeen, ook in landbouwgebied. Nu is de veldkrekel teruggedrongen tot grotere heidegebieden. De soort staat symbool voor het enorme biodiversiteitsverlies op het platteland. Waar vroeger de veldleeuwerik en de veldkrekel samen de sfeer bepaalden in weilanden en akkers is het nu akelig stil.