Het zanddakje is een kokerjuffer, wat de benaming is van een jonge schietmot. Schietmotten zijn geen echte motten. Ze lijken wel een beetje op nachtvlinders, maar hebben haren op de vleugels in plaats van schubben. Volwassen schietmotmannen vliegen in zwermen rond op zoek naar vrouwen. Na het paren zet de vrouwelijke schietmot haar eitjes af in water. De larven die daaruit komen, heten dus kokerjuffers. Ze worden zo genoemd omdat veel soorten kokers of huisjes maken die enige bescherming bieden aan hun weke achterlijf. Dat achterlijf heeft kieuwen waarmee zuurstof wordt opgenomen als de larve peristaltische bewegingen maakt in de koker en zo het water daarin laat stromen. De voorkant van kokerjuffers is minder teer. De stevige kop wordt gebruikt als deksel wanneer de larve zich in de koker terugtrekt bij gevaar. Dreigt er geen gevaar, dan komen de kop en zes pootjes uit het huisje en wandelt de kokerjuffer over de bodem op zoek naar voedsel, dat kan bestaan uit planten, algen, organisch afval en prooidiertjes. Dat huisje wordt dus door de kokerjuffer zelf gemaakt. Het zanddakje gebruikt spinsel uit klieren in de kop om een fragiel ogend kunstwerkje van zandkorrels te bouwen, met een afdakje boven de kop. Het geheel valt volledig weg tegen de ondergrond.